नवीन वर्ष म्हणजे शेवटी काय असतं.?

नवीन वर्ष म्हणजे शेवटी काय असतं?
चार ऋतूंचा नवीन खेळ असतो..
नवीन कॅलेंडरचा सेल असतो
आणि लिहिताना नवीन नंबरचा घोळ असतो
एका प्रमोशनची वाट असते
त्याची वर्षभराची साथ असते
टैक्स रिटर्नची कटकट असते
आणि मिळालाच, तर बोनसची चैन असते
कोणाचं दुक्ख तर कोणाचं सुखं असतं
कोणाचं सोयर तर कोणाचं सूतक असतं
कोणी यशस्वी तर कोणी फेल असतं
दिवस आणि रात्रीचं फक्त एक चक्र असतं ..
(..
वर्ष म्हणजे शेवटी काय असतं?)
तरीही नवीन वर्ष, ही एक आशा असते
जणू एक नवी सुरुवात असते
तशी रोजच येणारी, पण एक नवी सकाळ असते
आणि परत मिळणाऱ्या संधीची, हलकी आणि थोडी फसवी, चाहूल असते.....
नववर्षाचा क्षण शेवटी काय असतो?
एक क्षण फसवणुकीचा असतो
एक क्षणाचा जल्लोष असतो वेगळा नसूनही, त्याचा भाव मात्र जास्त असतो
आकडे बदलतात, पण बाकी चक्र तेच असतं
नवीन रात्रंदिवस, पण सूर्य चंद्राचं नाट्य तेच असतं
शाळा, कचेरी, रस्ते आणि पब्लिक, सारं सारं तेच असतं
पण हे मन मात्र या सर्वाकडे, नवीन आशेने बघत असतं ....
कवी - अनामिक 

ते पञ

काल सापडलं गँलरीत पञ मला
मनात म्हटलं !
असल जून्या कूठल्यातरी सामनांच
मी लवकर ऊघडून पाहिलं त्यात
तर काय.?
नाव बाजूच्या बिल्डींग मधल्या कामनांच

.
.

म्हटल बाजूच्या बिल्डींग ची हि पोरगी
आता ?
हिला आपल्याशी काय ओ घेणं
वाचता पहिला पञातला प्यँरेग्राफ
बापरे !!
खूपच प्रेमाच दिल होत हो तिन देणं

.
.

भावना पञात काय छान ऊतरवलेल्या
तिने !
त्यात अक्षर काय हो तिचे ते सुंदर
वाचून एक एक शब्द नी शब्द प्रेमाचा
माझ
मन म्हटल हो तिला एकच नंबर

.
.

नूसतच प्रेम भरून ठेवलं
त्यात
स्वत:च मन ऊतरवून ठेवलं
अनं
एक एक शब्दात तिने तिचे
संपूर्ण जगच ऊतरवून ठेवलं

.
.

पञ अर्धावर वाचनात असतानां
अवटाळून घेतलं मी ते छातीशी
म्हटले
बाजूच्या बिल्डींग मधील मूलगी
कसे काय बिलगली माझ्या मनाशी

.
.

वाचता मचकूर शेवटचा पञातला
माझे ¡
मन तिथच घायाळ झाले
वरच्या मजल्या वरच्या निनाद चे
स्पष्टपणे !
नाव त्या पञातच कि हो आले

.
.

फोनवर राँग नंबर यावा
तसा
पञातून आज प्रत्यय मला आला
दाखवून प्रेमाचे शूभ्र अकाश
नंतर
दूखा:चा काळा ढगच तेथ तो आला

.
.

मग आला आवाज वरच्या निनाद चा
तो
म्हणे पञ माझ तूमच्या गँलरीत काल पडलं
हळव्या आवाजात त्याला सांगावे
बाबा ईतक्यातच मला ते सापडलं

.
.


चायला चंचल भावनांना खेळ
आज
पून्हा सोबत माझ्या झाला
देऊन अनूभव नविन क्षणांचा
आत्मा पून्हा तृप्तच माझ झाला
-कवी - अनामिक