कारण तो मोठा झालाय ना....

..
..

त्याला जन्म देताना तिला वेदना असह्य झाल्या होत्या ....
वेदनेन कळवळून तीन किंकालीच फोडली ....
पण क्षणात तान्हुल्याचा चेहरा पाहून आनंदान देहभानच हरपून गेली ...

त्याच्या मुखातून जेव्हा पहिल्यांदा आई शब्द आला तेव्हा ती कौतुकान ऐकतच राहिली ....
जीभ अडखळत त्याच बोबड बोलन ती सार्यांना ऐकवायची ...

त्यान पहिल्यांदा पाऊल उचललं तो क्षण डोळ्यात साठवून ठेवण्यासारखा ...
ती पाहतच राहिली ...

तो चिमुकला शाळेतून घरी परतण्याची वेळ झाली कि तिची नजर दरवाजाकडे जायची ...
अन तो आला कि माझ लेकरू आल म्हणून कवटाळायची ......

तीन पतीला सांगितला हवे तर माझे दागिने मोडा...एकवेळ जेवू ...
पण माझ लेकरू चांगल शिकलं पाहिजे ....
आपल्याला कष्ट पडले तरी चालतील ....
आपली फरपट झाली तरी चालेल
पण त्याच्या नशिबात कष्ट नकोत ..त्याची फरपट नको ...


जन्मल्यापासून तीन त्याची काळजी घेतली ..खूप सोसल ....
लहानाचा मोठा केला ...काळजाचा तुकडा म्हणून खूप जपल ...
आता तो मोठा झालाय....
कमाऊ लागलाय...स्वताचे निर्णय स्वत घेवू लागलाय ....
आज त्यान आईला वृद्धाश्रमात ठेवण्याचा एक निर्णय घेतलाय अन आईला ऐकवलाय...
त्याचा निर्णय ऐकून आज तिला पुन्हा असह्य वेदना झाल्या
पण किंकाळी नाही फोडता आली ..
.कारण तो मोठा झालाय ना....

आता त्याने तिला शाळेत टाकलंय...वृद्धांच्या शाळेत ...वृद्धाश्रमात ...
आताहि ती वाट पाहते त्याच्या येण्याची ...पण खिडकीच्या पलीकड्च काही काही दिसत नाही ...

आता तिच्याही तोंडून आई शब्द बाहेर पडतो ..पण पाठीत चमक उठल्यानंतर ...
ऐकायला कोणीच नसत ......कारण तो मोठा झालाय ...

ती पण पाऊल उचलते पुढे टाकण्यासाठी ...
गुढघ्याना भार सहन होत नाही ..कोलमडते ...पण काठीच्या आधारान पुन्हा उभी राहते ..
सावरते स्वताला ...
समजावते ....
येईल माझ लेकरू नक्कीच मला नेण्यासाठी ...
नाही आला तरी चालेल कारण तो आता मोठा झालाय ...त्याचा संसार मोठा झालाय ...